Historia Centrum Kształcenia Ustawicznego

Odtworzenie dziejów CKU w Radomiu nie należy do najłatwiejszych, głównie ze względu na liczne zmiany nazw, połączenia i przekształcenia szkół, które 60 lat temu dały początek kształceniu dorosłych. 

W obecnym kształcie placówka funkcjonuje od 1 września 2002 roku, kiedy to w struktury Centrum Kształcenia Ustawicznego korzystającego dotychczas z bazy lokalowej Zespołu Szkół Przemysłu Skórzanego przy ulicy Śniadeckich 5 w Radomiu włączono Zespół Szkół dla Dorosłych zlokalizowany przy ulicy Tadeusza Kościuszki. Celowe zatem wydaje się prześledzenie dziejów obu szkół, które stały się podstawą powstania CKU w obecnej formie. 

Historię CKU rozpoczyna rok szkolny 1949/50. Wtedy to, przy 3-letnim Gimnazjum Przemysłowym Radomskich Zakładów Garbarskich i 2-letnim Liceum Przemysłu Skórzanego mieszczących się przy ulicy Śniadeckich 5 utworzona została nowa placówka: Liceum Przemysłu Skórzanego dla Dorosłych. Na bazie tej szkoły w roku 1959 powstało Zaoczne Technikum Przemysłu Skórzanego, które od 1.09.1980 roku zaczęło funkcjonować, jako Centrum Kształcenia Ustawicznego Przemysłu Skórzanego, a od 1.09.1994 roku, jako Centrum Kształcenia Ustawicznego. 

Niewątpliwie bardziej złożone są dzieje Zespołu Szkół dla Dorosłych, podwaliny któremu dało, powołane aktem założycielskim na przełomie 1944 i 1945 roku, Prywatne Koedukacyjne Gimnazjum i Liceum Klasy Przyspieszone Zrzeszenia Nauczycieli „Przyszłość” w Radomiu. W roku 1946 szkoła ta została przemianowana na Prywatne Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych Związku Nauczycielstwa Polskiego, a z dniem 1 lutego 1949 na Państwowe Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących. 

Kolejną zmianę przyniósł rok szkolny 1950/51, kiedy to na bazie Państwowego Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących powstały dwie odrębne placówki: Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących i Państwowa Ogólnokształcąca Szkoła Korespondencyjna Stopnia Licealnego, która w roku 1952 zmieniła nazwę na Korespondencyjne Liceum Ogólnokształcące, a w roku 1974 na Zaoczne Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących. 

1 września 1993 roku na mocy aktu założycielskiego obydwie szkoły zostały ponownie połączone w Zespół Szkół dla Dorosłych w Radomiu. 

Rok 2002 zamknął przedstawioną kartę historii CKU i Zespołu Szkół dla Dorosłych, jako niezależnie funkcjonujących placówek oświatowych, a jednocześnie otworzył nową, nie mniej ważną, stwarzając tym samym warunki dla znacznie szerszej działalności Centrum Kształcenia Ustawicznego w zakresie kształcenia, dokształcania i doskonalenia ludzi dorosłych. 

Uchwałą Rady Miejskiej w Radomiu 1.09.2004 r. Centrum Kształcenia Ustawicznego nadano imię Tadeusza Kościuszki. 

Organem prowadzącym Centrum jest Gmina Radom, a nadzorującym Mazowieckie Kuratorium Oświaty w Warszawie, Delegatura w Radomiu.

Patron Centrum Kształcenia Ustawicznego

Tadeusz Kościuszko, Andrzej Bonawentura, generał, bohater narodowy żył w latach 1746-1817. Pochodził ze średniej szlachty. Był wychowankiem Szkoły Rycerskiej, w której kładziono nacisk nie tylko na przygotowanie wojskowe, ale także kształtowanie postaw obywatelskich i patriotycznych. Swoją wiedzę i umiejętności, w zakresie inżynierii wojskowej, pogłębiał jako stypendysta królewski na studiach w Paryżu.

W 1775 roku wyjechał do Ameryki, by wziąć udział w walce o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Jako konstruktor fortyfikował Filadelfię i obozy amerykańskiej armii północnej. W walkach szczególnie odznaczył się przy oblężeniu Saratogi. W dowód zasług i uznania w 1775 roku został mianowany przez Kongres pułkownikiem, a w 1783 roku generałem brygady i otrzymał obywatelstwo USA.

Następnie powrócił do Polski i osiadł w swym majątku Siechnowicze. W czasie wojny polsko-rosyjskiej w obronie Konstytucji 3 Maja w 1792 roku walcząc w armii koronnej odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami, a zwłaszcza pod Dubienką.

Po przystąpieniu króla Stanisława Augusta do konfederacji targowickiej, Tadeusz Kościuszko na znak protestu podał się do dymisji i wyemigrował do Saksonii.

W 1793 roku z ramienia emigracji polskiej udał się do Paryża, by uzyskać pomoc dla Polski od francuskiego rządu rewolucyjnego. Jego misja nie powiodła się. Brał udział w pracach sprzysiężenia powstańczego w latach 1793-1794. We wrześniu 1793 roku, uznając brak możliwości zorganizowania skutecznego powstania narodowego, wyjechał do Włoch.

Powrócił do Polski w marcu 1794 roku. Po wybuchu insurekcji w dniu 24 marca 1794 roku na rynku w Krakowie złożył przysięgę na wierność narodowi polskiemu i stanął na jego czele, jako Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej.

W czasie trwania walk zastosował nową taktykę polegającą na współdziałaniu wojsk regularnych z oddziałami chłopskimi. Wykazał duże umiejętności w zakresie fortyfikacji polowych. Rozbicie wojsk rosyjskich pod Racławicami (4.IV.1794) umożliwiło organizowanie armii polskiej i pozyskanie chłopów.

Dążył do tego, aby powstanie stało się wysiłkiem zbrojnym całego narodu. Doceniając bohaterstwo i poświęcenie mieszkańców wsi wydał dwa uniwersały: pod Winiarami (2.V.1794) i Połańcem (5.V.1794), znoszące poddaństwo osobiste i ograniczające pańszczyznę. Było to połowiczne rozwiązanie kwestii włościańskiej, wynikające z obawy przed narażeniem się szlachcie.

Po klęsce pod Maciejowicami (10.X.1794) dostał się do niewoli rosyjskiej. Zwolniony z twierdzy w Petersburgu przez cara Pawła I, po śmierci carycy Katarzyny II, wyjechał do Stanów Zjednoczonych. W lipcu 1798 roku przybył do Paryża, gdzie współpracował przy tworzeniu Legionów Polskich. Sprzeciwił się jednak wiązaniu sprawy polskiej z Napoleonem, któremu nie ufał. W 1799 roku brał udział w zakładaniu w kraju Towarzystwa Republikanów Polskich.

Opublikował razem z Józefem Pawlikowskim broszurę pt.: „Czy Polacy mogą się wybić na niepodległość?”, w której twierdzili, iż marzenie to naród polski może zrealizować jedynie własnym wysiłkiem, nie licząc na niczyją pomoc.

Zmarł 15.X.1817 roku w Solurze w Szwajcarii, gdzie spędził ostatnie lata swego życia. Jego prochy spoczywają na Wawelu.

W latach 1820-23 usypano w Krakowie kopiec jego imienia. Tadeusz Kościuszko jest postacią, która towarzyszyła Polakom w różnych momentach naszej historii.

Organizacje polonijne w USA ufundowały pomnik Tadeusza Kościuszki, którego odsłonięcie miało miejsce w Waszyngtonie w roku 1910. W czasie II wojny światowej Polacy walcząc na wszystkich frontach przyjmowali za patrona Tadeusza Kościuszkę (np. słynny Dywizjon 303 broniący Anglii, czy I Dywizjon Piechoty walczący na froncie wschodnim) i poświęcenie mieszkańców wsi wydał dwa i Połańcem (5.V.1794), znoszące poddaństwo osobiste i ograniczające pańszczyznę. Było to połowiczne rozwiązanie kwestii włościańskiej.

23 czerwca 2004 roku uchwałą nr 445/2004 Rady Miasta nadano Centrum Kształcenia Ustawicznego imię Tadeusza Kościuszki. W dniu 7 października 2005 roku odbyła się uroczystość oficjalnego ogłoszenia faktu nadania imienia Tadeusza Kościuszki, Centrum Kształcenia Ustawicznego w Radomiu oraz przekazania szkole nowego sztandaru.

Po uroczystości w kościele O.N.M.P. w Radomiu w budynku szkoły odbyła się uroczystość główna, podczas której odczytany został akt nadania szkole imienia Tadeusza Kościuszki.

Podczas uroczystości poświęcony sztandar szkoły został przekazany słuchaczom, którzy złożyli przed nim uroczyste ślubowanie.